Kleine handen, groot gebaar

Je ziet hen misschien niet altijd, maar het werk dat ze verrichten is onmisbaar. De wijk-werkers zijn de helpende handen die tuinen onderhouden, klusjes doen, poetsen, een handje toesteken in het woonzorgcentrum en, in de aanloop naar Allerheiligen, de grafzerken van dierbaren netjes verzorgen. Véronique, bemiddelaar bij de wijkwerken, en Guy, al vijftien jaar wijk-werker, vertellen met trots en warmte over hun werk.

Véronique en Guy, wat doen jullie bij wijkwerken precies?

Véronique: “Ik ben bemiddelaar wijk-werken. Mensen die door VDAB of OCMW worden doorverwezen, komen bij mij terecht. Ik nodig hen uit voor een gesprek en we bekijken samen welke soort opdrachten bij hen passen: tuinonderhoud, klusjes, kinderopvang, poetsen, noem maar op. Vroeger waren het enkel werklozen, maar nu mogen ook mensen op leefloon, invaliditeit of ziekenfonds maximaal één jaar bij ons aan de slag. In totaal werken er zo’n twintig wijk-werkers in Ninove.”

Guy: “Ik ben intussen bijna vijftien jaar wijkwerker en een van de weinigen die al vóór het nieuwe systeem instroomde. Ik mag dus wél nog langer dan een jaar actief zijn. Ik doe van alles: tuinonderhoud, kleine herstellingen, klusjes ... Maar elk jaar neem ik ook het grafzerkonderhoud op mij. Het liefst van al ben ik buiten bezig, met mijn handen in het groen.”

Hoe is het systeem van wijk-werken precies gegroeid?

Véronique: “Ik ben in 1995 begonnen, toen nog in het PWA-team, het Plaatselijk Werkgelegenheidsagentschap. Dat werd later opgesplitst en zo ben ik bij VDAB terechtgekomen. Sindsdien groeide wijk-werken stap voor stap. Vandaag kunnen scholen, gemeenten, verenigingen, vzw’s en ook particulieren een beroep doen op ons tegen een kleine vergoeding. Jammer genoeg weten nog te weinig mensen ons te vinden. Terwijl ik net hoop dat steeds meer Ninovieters ontdekken wat we doen: kleine, maar vaak heel waardevolle dingen die hun leven makkelijker maken.”

Hoe zijn jullie bij grafzerkonderhoud terechtgekomen?

Véronique: “Dat is toevallig gegroeid. Jaren geleden belde iemand me met de vraag of wij konden helpen bij het onderhoud van een graf, omdat zij dat zelf niet meer kon. Via via kwamen er meer aanvragen binnen, we besloten dit officieel op te nemen in ons aanbod. Vooral in de herfstperiode zetten we ons daar volop voor in.

Guy: “Mensen bezorgen ons de gegevens van hun dierbaren: naam, geboorte- en sterfdatum en de ligging van het graf. Vooral dat laatste is belangrijk, want we onderhouden alle kerkhoven in groot-Ninove. Zonder die info ben je soms wel even aan het zoeken.” (lacht)

Is de vraag naar grafonderhoud groot?

Véronique: “Ja, die groeit elk jaar. Dit jaar kregen we een 150 à 200 aanvragen binnen, enkel voor grafzerken. Dat vraagt veel organisatie, maar we zorgen dat iedereen geholpen wordt. Vaak starten we vroeger met het onderhoud, zodat alles netjes is tegen 1 en 2 november. En de dankbaarheid is groot: we krijgen telefoons en mailtjes van mensen uit Gent, Antwerpen, zelfs Luxemburg, die blij zijn dat er hier iemand is die hun familiegraven mooi onderhoudt.”

Hoe ziet een typische werkdag eruit?

Guy: “We gaan meestal met een ploeg van vijf à zes mensen op pad. Zo hebben we wat gezelschap en blijft het plezant. We eten samen een broodje of maken een babbeltje tussendoor. Het is wel intensief werk: van ’s morgens tot ’s avonds rijden we van deelgemeente naar deelgemeente. Maar samen lukt het ons wel.”

Geeft dit werk jullie voldoening?

Guy: “Zeker. Zowel bij het grafonderhoud als bij de klusjes bij mensen thuis voel je de dankbaarheid. Voor veel oudere mensen betekent het al veel dat er iemand langskomt, ook al is het maar kort. Ik krijg vaak een kopje koffie aangeboden en hoor de mooiste verhalen. Zo is er een dame die vaak vertelt over haar tijd als huismeid in een Frans kasteel; geweldig om te horen. Dat sociale aspect maakt dit werk bijzonder waardevol.”

Wat hopen jullie nog te bereiken met wijkwerken?

Véronique: “Meer bekendheid, meer handen. We kunnen altijd extra wijk-werkers gebruiken en ik wil dat Ninove blijft bloeien dankzij wat wij doen. Het zijn kleine dingen, maar ze maken een groot verschil in het dagelijkse leven van mensen.”

Guy: “Ik hoop vooral dat we dit nog lang kunnen blijven doen. Het geeft zin, het houdt ons bezig en bovenal: je voelt dat je mensen écht helpt.”