De Sint-Pieterskerk in Denderwindeke
De statige Sint-Pieterskerk bevindt zich meer dan waarschijnlijk op de plaats van de eerste kerk die hier ooit stond. Daarmee gaan we terug in de tijd tot het moment dat Denderwindeke werd gekerstend, allicht net als het naburige Meerbeke, door de Heilige Amandus op het einde van de 7de eeuw. Nadat de parochie in 896 aan de Gentse St-Pietersabdij werd geschonken, werd ze in 1492 overgenomen door de Norbertijnerabdij van Vicoigne die ze op haar beurt vanaf 1735 overdroeg aan de Norbertijnen van Ninove.
De tweede kerk op deze site, de oorspronkelijke gotische uit de 15de eeuw, kende in de loop der eeuwen goede en slechte tijden en werd veelvuldig opgelapt. In 1731 spreekt de deken echter van een “grote maar vuile kerk met een toren die op instorten staat”, maar het duurt nog tot 1750 eer ze wordt gerestaureerd en pas twee jaar later komt er een vloer in blauwe hardsteen. In 1838 slaat het noodlot toe als de kerk wordt verwoest door een brand. De huidige neoclassicistische kerk -allicht de derde dus- werd opgetrokken vanaf 1838 en ingewijd in 1842; de toren werd voltooid in 1860. Sporen van die vroegere gotische kerk vindt men nog gemakkelijk in het huidige gebouw, zo werd het laatgotisch hoogkoor geïntegreerd. Het vorige bedehuis was trouwens veel te klein geworden om alle gelovigen, die dan maar noodgedwongen de erediensten vanop straat meevolgden, te herbergen. De kerk die we nu zien bestaat uit een deels ingebouwde westertoren met naaldspits, een driebeukig schip en een koor geflankeerd door twee sacristieën van meer recente datum. Het mooie en rijke interieur omvat o.a. een houten triptiek uit 1590 met de kruisiging van Christus, enkele monumentale waardevolle schilderijen van meesters uit de 16de en 17de eeuwse Vlaamse School en schitterende glasramen die begin 20ste eeuw werden geplaatst.
Neem rustig de tijd om rond de kerk te wandelen. Je vindt er de zes staties van O-L-Vrouw van Zeven Weeën voorgesteld in de vorm van niskapelletjes (uit 1808) met gekleurde terracotta reliëfs. Als zevende statie fungeert het bas-reliëf boven de ingang van de kerk, voorstellende de graflegging van Christus. Het oude kerkhof met verweerde grafstenen en monumenten straalt een unieke sfeer uit. “Ad vitam aeternam”…”tot in de eeuwigheid”.
